هر وقت ام‌تی‌وی ٬ E! یا مثلن رولینگ‌استون و رسانه‌های گنده و گردن‌کلفت دیگه‌ سعی می‌کنن یه محصول /فیلم/ بازیگر / خواننده جدید رو معرفی کنن اون حس دایی‌جان ناپلئونی گریبان ادمو می‌گیره که حتمن یه پول کلونی یا یه تهییه کننده خفنی پشت طرف( محصول!) هست که انقدر روش زوم شده . البته بیشتر اوقات این حس هم اشتباه نیست و این نوع محصولاتی که به صورت کاملن حرفه‌ای چرب شده و با وارد شدن به هر سوراخی تو بدن قراره به مخاطبین تحمیل بشه کم نیست مثلا همین نِلی‌فورتادو یا کمی قبل‌تر بریتنی‌اسپیرز و یا حتا آوریل‌لاوین ( و از جماعت بازیگر هم خودتون کمی فکر کنین و به وفور پیدا می‌کنین )
البته بیشتر اوقات هم این راه خیلی خوب جواب می‌ده و مردم تا دوزاریشون بیفته که چه چیزی رو دارن مصرف می‌کنن دیگه محصول فروششو کرده و به قول معروف به بار نشسته.

به علت بالا رفتن حجم يك عكس حذف شد)ف )
من تا قبل از دیدن VMA چند وقت پیش هیچ شناختی از گروهی به نام panic! at the disco نداشتم و وقتی خیلی از جایزه‌های مهم رو بهش دادن و یکی از اجراکننده‌های برنامه پیش آدمای درست حسابی بود دیگه هیچ شکی نداشتم باز یکی از این گروه‌های راک دور چشم مداد کشیده‌ی ارایش‌کرده طرفیم که دیگه کپی پیست گروه‌های موفق دهه‌ی ۸۰ هستن .
خوب البته الان اصلن ناراحت نیستم که بگم در مورداین گروه اشتباه می‌کردم . اگر شما هم آلبوم a fever you can't sweat out این گروه رو گوش کنین حتمن به همین نتیجه می‌رسین و قبول می‌کنین بین این همه گروه راک که هر روز مثل قارچ ظهور می‌کنن و یواش‌یواش هم معروف می‌شن panic! at the disco واقعن کارش عالیه!
- تا حالا دو تا کلیپ و یه اجرای زنده از این گروه دیدم و می‌تونم با اطمینان بگم که یکی از دلایل موفقیتشون به خاطر این کلیپ‌های باحالشون هست .

کلیپ اول : I Write Sins Not Tragedies

کلیپ دوم : lying is the most fun a girl can have without taking her clothes off