بلاخره اکران سنتوری قطعی‌شد . البته با صدای بهرام‌رادان و نه محسن‌چاووشی و

از همین الان هم لعن و نفرین‌های طرفدارهای چاووشی شروع شده و فیلم رو بدون

صدای چاووشی مفت گرون می‌دونن .

من فیلم رو تو جشنواره دیدم و همون موقع هم ازش نوشتم و به نظرم فیلمِ‌خوبی بود و

ابته من هنوز دلیل استفاده از صدای چاووشی رو درک نکردم . منکر نمی‌شم یکی از

اهنگ‌های فیلم‌رو خیلی دوست دارم و بعد از دیدن فیلم روی ام‌پی‌تری پلیرم ریختمش و

یه موقع‌هایی هم خیلی حال می‌ده!‌ ولی این‌که صدای چاووشی یا کسِ دیگه‌ای بود چه

فرقی می‌کرد رو درک نمی‌کنم . به‌هرحال کارگردان‌های ما انگار یه‌چیزیشون می‌شه ٬‌

مسعود کیمیایی که تو رییس و حکم صدایِ خوبِ رضا یزدانی رو کاملن به صدای فرهاد و

فریدون‌فروغی نزدیک می‌کنه ( یعنی از خواننده یه همچین چیزی می‌خواد ) و یزدانی هم

که فکر می‌کنه چون کیمیایی گفته پس حتمن خوبه تو البوم جدیدش هم همین افتضاح رو

تکرار می‌کنه و این هم از مهرجویی که گشته و صدایی نزدیک به سیاوش‌قمیشی پیدا

کرده و حالا هم به زور افکت و کوفت و زهر‌مار باز هم صدای رادان رو به صدای چاووشی (‌

یا قمیشی؟!‌ )‌ شبیه می‌کنه.


من باز هم می‌گم موسیقیِ جدیدِ داخلِ ایران اصلن برای من ملموس و محبوب نیست . نه

می‌تونم با صدای تقلیدی از خواننده‌های معروفِ خارجی یا حتا داخلی ( الان صدای همه

پر از اه و اوه شده و یه صدایی بین فریدون و بنیامین در میارن مثل علی اصحابی!)‌ کنار

بیام و نه نسخه‌ی دست‌کاری شده‌ي‌ نیو‌ایجِ‌ ( مثلن!‌) یا الترنیوتیو رو می‌تونم حتا گوش

کنم (‌ محسن‌نامجو یا گروه‌های تخمی - راک - زیرزمینی! )‌ و موسیقی رپ و هیپ‌هاپِ

این‌روزها هم حتا چیزی تو مایه‌های پشم هم نمی‌شه حسابش کرد .


فکر کنم خسرو‌نقیبی بود که چند روز پیش تو صفحه‌اخر شرق مطلبی با عنوان

همه‌چیزمون به همه‌چیزمون می‌اد داشت . به موضوع نوشته‌ش کاری ندارم ولی واقعن

جریان همین شده . وقتی کارگردان‌های موج نوی ایران ( موجی که دیگه حتا کفِش هم

داره می‌ره!‌) از یه همچین خواننده‌هایی استفاده می‌کنن و البته مردم هم حال می‌کنن و

روزنامه‌نگارامون هم هفته‌ای دو بار مصاحبه با این خوانننده‌ها می‌کنن ( طوری که شنیدم

یکی از این اقایون تازه کشف شده دو روز در هفته رو به مصحبه اختصاص دادن )‌ دیگه

احتمالن کارِ‌خاصی نمی‌شه کرد!

کسی مثل من که شنونده‌ی حرفه‌ای موسیقی نیست و فقط یه موسیقیِ نرمالی که تو

دنیا ازش به اسم موسیقی! نام می‌برن رو گوش می‌ده - و نه بیش‌تر - از این‌که در

فروشگاه‌ها و مراکز تجاری و رستوران و تاکسی و توالت‌عمومی این موسیقیِ تخمی رو

مجبورم گوش کنم اوغم می‌گیره ٬ به‌هرحال یا باید یه فکری برای نشنیدن بکنم و یا

مجبورم سلیقه‌ی خودم را تا چیزی که این‌جا به اسم موسیقی رسم شده پایین بیارم .