- عملکرد کلیِ تلویزیون در مورد سانسورِ فیلم‌های خارجی و پخش سریال‌های درِ پیتِ
داخلی نه‌برای من بلکه فکر کنم برای هرکسی که کمی هم به سینما و فیلم
علاقه‌داشته باشه اصلن قابل توجیه نیست و من هم قصد ندارم دفاع کنم .
ولی موضوعِ جالبی که الان هست ٬ بعد از تلاش‌های خیلی زیاد ( که به چشماشونم
خیلی می‌اد احتمالن! ) سینماگرانِ عزیز در مورد قاچاق فیلم . وقتی نفرین و لعنتِ
مردمی هم که فیلم‌ها رو می‌خرن به جایی نرسید حالا منتقدینِ عزیز هم وارد بحث
شده‌اند و سعی می‌کنن مشکلات سینمایی رو حل کنن .
خیلی‌جاها خوندین و احتمالن اگر تحتِ تاثیر تبلیغات سینماگران ( بر وزن کیمیاگران مثلن!)
قرار نگرفته باشین ٬ خودتون هم به این نتیجه به‌راحتی می‌رسین که مشکلِ رکود
سینمای ایران قاچاق نیست ٬ واقعن قاچاق نیست و البته وقتی کارگردان‌های بیچاره و
تهییه‌کندده‌های طفلِ‌معصوم هرجوری شده سعی می‌کنن مشکل رو به قاچاق ربط بدن
یه‌جوری می‌شه قبول کرد ٬ به‌هرحال مالشون‌رو بردن! ولی منتقدینِ عزیز تو همه‌جای دنیا
سعی می‌کنن واقع‌بین باشن و حداقل اگر گفتنِ حقیقت رو جایز نمی‌دونن ولی دیدنِ
حقیقت که عیبی نداره!
دوستان منتقدِ عزیز الان سعی می‌کنن یا حقیقت رو عوض کنند و یا واقعن چشماشون
حقیقت( و در کل هر چیزی رو )نمی‌بینه .
- یکی از منتقدینِ شناخته‌شده که اتفاقن بر و بیایی هم به تلویزیون داره ٬ در نقدی
اتش‌گون تمام مشکلات سینما رو نه قاچاق ٬ بلکه پخش فیلم‌های سانسور‌شده‌ی
خارجی و سریال‌های سطحیِ تلویزیون دونستن و گفتن ضربه‌ی اخر هم تلویزیون با پخشِ
برنامه‌های ضبط شده‌ی سیمای استان‌ها به (سینَ-) ما زد ! :
« حالا همين فيلم هاي شهرستاني و ابتدايي، در بهترين ساعت هاي پخش، از شبکه
هاي اصلي سيما به نمايش درمي آيد. فيلم هايي آنچنان ملال آور و بي مايه که احتمالاً جز سازندگان خود آن فيلم ها، مخاطب ديگري ندارد. فکرش را بکنيد، تلويزيون تفريح بسياري از خانواده هاي ايراني است و بسياري از مردم روز جمعه در خانه نشسته اند که تلويزيون براي شان فيلم سينمايي پخش کند. آن وقت شاهد نمايش معجون هايي چون روجا و تک درخت ها و از اين قبيل مي شوند »
نمی‌دونم به جز تعدادی کارگردان که خیلی‌هاشون حتا فیلم‌هاشون برای اکرانِ سینما
هم به مشکل برمی‌خوره و طبیعتن تلویزیون هم باهاشون مشکل داره منظور این منتقد
عزیز به کی بوده؟
رفت و امد منتقدِ عزیز به تلویزیون حتمن از من بیشتر هست و پای صحبتِ دوستان
تلویزیون هم حتمن نشسته . من بارها شاهد بودم که تلویزیون فیلم‌های ایرانی رو چند
برابر گرون‌تر از اونی که می‌ارزه خریداری کرده ٬ مثلن اگر تامین‌برنامه برای خریدِ یک فیلمِ
تلویزیونیِ خوب خارجی ( المانی ٬ کانادایی ٬ ایتالیایی و ... ) ۲۰۰۰ دلار هزینه می‌کنه و یا
فیلم بابل با کل رایت تلویزیونی ٬ سینمایی ٬ سیمای خانگی برای تلویزیون حدود ۸۰۰۰
دلار تموم می‌شه اون‌وقت باید برای خریدِ مثلن زیر درخت هلو و یا یه فیلمی تو
همین‌مایه‌ها یا بدتر هم همین‌قدر هرینه کنن به نظرتون خریدِ کدوم‌یک عاقلانه‌تر هست؟
ببینید حالا شاید بابل مثال خوبی نباشه ٬ باورکنید انقدر فیلم‌های تلویزیونیِ خوب خارجی
که نیاز به سانسور خیلی زیادی نداره و می‌شه پخش کرد تو مارکت‌های تلویزیون ریخته
که می‌شه به اندازه‌ی یه زیر درخت هلو ۵ تا فیلم تلویزیونی جذاب خرید . حالا اگر شما
صاحب یک تلویزیون خصوصی در ایران بودید پولتون رو برای نجاتِ سینمای ایران می‌داید و
فیلم داخلی می‌خریدید و یا فیلم خارجی که بیننده جذب کنه؟
- مشکل نه دولت هست و نه مردمی که فیلم رو از بازارِ قاچاق می‌خرن ٬ مشکل اون
دوستی‌ست که وقتی می‌بینه فیلم تو سینما خیلی نمی‌فروشه ( و یا فروشش رو کرده )
می‌اد اول فیلم رو اکران می‌کنه ٬ بعد از اکران فیلم رو به دوستان مجاز سینمای خانگی
می‌فروشه ( اغلب رایت تلویزیونی و سینمای خانگی رو با هم ) و تا اون‌ها در حال تهییه
کاورِ فیلم و غیره هستن می‌اد فیلمش رو به قاچاقچیانِ عزیز می‌فروشه و البته اون
قاچاقچیانِ عزیز هم فیلم رو چندین برابر از همکارانِ مجازشون خریداری می‌کنن و بعد تا
سینمای خانگی مجاز فیلم رو پخش می‌کنه بیرون متوجه می‌شه هفته‌ی قبلش فیلم از
طریق بازار قاچاق پخش شده . وقتی می‌گیم قاچاق ذهنتون احتمالن به طرف یه
ساختمون نیمه‌کاره ی خراب و چند تا ادم سیبیل کلفت قاچاقچی می‌ره ولی اشتباه نکنید
شاید هم بهتره ذهنتون رو پَر بدین به یه ساختمون خیلی شیک و یه‌سری اقایونی که
نه‌تنها سبیل ندارن بلکه احتمالن کمی ته ریش هم دارن . و البته این اگر آخرش باشه ولی
بین این مراحل کلی مراحل دیگه هم می‌شه اضافه کرد ٬ مثلن فروش فیلم به فلان
کمپانی پخش فیلم ( و کشک و کنسرو کله‌کله‌پاچه و خیار شور یک و یک و ... ) برای
پخش سینمایی و سینمای‌خانگی در امریکا و خلاصه کلی راه‌های دیگه !
- الان خدا رو شکر تمام سرمایه‌داران به کمک شهرداری در حال ساخت بزرگ‌ترین
پروژه‌های مراکز سینمایی تجاری در ایران هستند و تا چند سال دیگه کلی سینمای خوب
هم افتتاح می‌شه ٬ که بیشترشون هم خصوصی هستند ٬ ایا به‌نظرتون صاحبِ سینما
برای بازگشت مالی هزینه‌های ساخت و به سود نشستن پروژه ساخت‌و سازش می‌اد
چپ دست و قلقلک و رز زرد اکران کنه یا نسخه‌های ارجینالِ خارجیِ فیلم ( احتمالن با
سانسور کم‌تر از تلویزیون ) ؟ به‌نظرتون کدوم یک از این دو گزینه بیشتر توجیه اقتصادی
داره ؟
و احتمالن اون موقع هم می‌خوایم بگیم سینما‌های خصوصیِ مجهز ٬ بیشترین ضربه رو
به سینمای ایران دارن می‌زنن!!
- فیلمِ خوب ساختن کارِ سختیه! خسته می‌شیم .
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
Back to Home page