اگر بگوییم کمال‌تبریزی تمام شد شاید خیلی بی‌راه نرفته‌باشیم ٬ تبریزی در ساخته‌های آخر خود هیچ نشانه‌ای از تبریزی سابق ندارد . دیدن فیلم همیشه پای یک زن در میان است در سانس ویژه سینما فلسطین ( ۱۲:۱۵) خستگیِ تمام صف ایستادن‌ها برای دیدن فیلم را چند برابر کرد به صورتی که شخصن چندین‌بار در حال فرو رفتن به خواب سنگینی بودم .
همیشه‌پای یک زن در میان است که از همه بیشتر کلاه‌گیسِ حبیب‌رضایی و لنز سبزِ گلشیفته‌فراهانی اعصاب بیننده را به هم می‌ریزد ٬ هیچ‌چیز جدیدی برای رو کردن ندارد شخصیت‌ها همه دزدیده‌شده از کارهای کمدی محبوب این چند سال هست : مردِ منشی که در حال تغییر جنسیت هست ( اتش‌بس) منشیِ پررو و بی‌خیال! ( مرد عوضی) و کلی شخصیت‌های این‌چنینی حبیب‌رضایی و گلشیفته‌فراهانی هم که انگار با لنز و کلاه‌گیس و ارایش و گریم‌خاص قرار بوده به رضا‌گلزار و مهناز‌افشارِ هنرپیشه‌تر! تبدیل شوند . شخصیت مدیری هم با اون تن‌صدا و لهجه و سرفه‌های مکرر کاملن تکرار شخصیت پدر برره‌ای سریال‌های مدیری‌ست .
در مورد داستان و فیلم‌نامه هم که قصد رو برفوش بودن فیلم بوده ٬ و انگار بعد از موفقیت اتش‌بس این مدل داستان‌ها هم مد شده! البته در لباسی هنری و فرهنگی! جالب استفاده از جوک‌هاس اس‌ام‌اسی بود که ان هم بعد از اخراجی‌ها گل سر سبدِ فیلم‌ها شده ( توفیق‌اجباری!) باز گلی به جمال تهمینه‌میلانی که تماشاچیان را با کادری خاص‌تر گول نزده!
به‌هر حال همیشه‌پای یک زن در میان است جز بدترین ساخته‌های تبریزی محسوب می‌شه که صد در صد تماشاچیِ راحت‌بین ایرانی به شدت از ان استقبال خواهد کرد و فیلم پای‌های اقتصادیِ سینمای ایران را تکان خواهد داد البته همچنان با یک راحت‌الحلقومِ کمدی .
Labels: Fajr Film Festival, Movies
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
Back to Home page